Η Παιδαγωγική των Μέσων - ως κλάδος με θεματικό πεδίο, διαμεσιακές ατομικές και κοινωνικές μαθησιακές διαδικασίες - δεν μπορεί παρά να εγκύπτει και στις Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας. Ο εννοιολογικός θεωρητικός σκελετός της Π.Μ. διευρυμένος κατά τα διαφοροποιητικά στοιχεία των Τ.Π.Ε., όπως της «αλληλεπιδραστικότητας», της «συνδυαστικότητας», της «ασυγχρονικότητας», κλπ., αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο και για τη χρηστική και διδακτική-μαθησιακή αξιοποίησή τους αλλά και για την καλλιέργεια μιας κριτικής στάσης απέναντί τους. Η «επάρκεια στα μέσα» ή στις Τ.Π.Ε., ως κεντρικός στόχος της Π.Μ., συμπεριλαμβάνει γνωστικές, ηθικές, κοινωνικές, συναισθηματικές, αισθητικές και δρασιακές δεξιότητες, στοιχεία τα οποία προϋποθέτουν - πέρα από μια «ανθρωπολογία των Μέσων» - ένα διαρκή έλεγχο των επιδράσεών τους τόσο σε φυλογενετικό, όσο και σε οντογενετικό επίπεδο. Ακόμα και αν αποδεχθούμε τη συστημική θεώρηση, η οποία θεωρεί ότι οι Τ.Π.Ε. προκαλούν τέτοιες αλλαγές δομών στο ψυχικό αλλά και κοινωνικό σύστημα, οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές, η Π.Μ. οφείλει να συμμετέχει στον κοινωνικό και επιστημονικό διάλογο με αυτοσυγκράτηση και παιδαγωγικό ρεαλισμό.