Η χρήση νέων δικτυακών τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία εµπεριέχει µια σηµασιολογική αντίθεση, ιδιαίτερα για τις χαµηλότερες από τις βαθµίδες της εκπαίδευσης. Η αντίθεση αυτή πηγάζει από τις δυνατότητες διαφορετικής σύλληψης των δυνατοτήτων των δικτυακών τεχνολογιών και από τις πιθανές επιδράσεις της ενσωµάτωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία, εκτός από την καθαρά γνωσιολογική, έχει και µια ιδιαίτερα σηµαντική κοινωνική διάσταση. Από τη µία πλευρά, οι νέες δικτυακές τεχνολογίες µπορούν να χρησιµοποιηθούν ως εργαλείο που προάγει την κοινωνική διαδικασία ικανοποιώντας τις ανάγκες για παροχή Παιδείας και κατάρτισης. Από την άλλη, η δυνατότητα τυφλής χρήσης των νέων τεχνολογιών και η ανάδειξή τους σε τεχνολατρικό αυτοσκοπό, δηµιουργεί έναν υπαρκτό κίνδυνο παραγωγής αποφοίτων των εκπαιδευτικών συστηµάτων, οι οποίοι έχουν µικρή ή καθόλου κοινωνική εγρήγορση. Το πρόβληµα είναι παραπάνω από επίκαιρο στην εποχή της "παγκοσµιοποίησης" και δηµιουργεί σε όλους τους εµπλεκόµενους την ευθύνη να προβληµατιστούν επί της φιλοσοφίας της χρήσης νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση, µε σκοπό όχι την άρνηση, αλλά τη δηµιουργική σύνθεση που προκύπτει µέσα από τη διαλεκτική των αντιθέτων. Ένας τέτοιος προβληµατισµός παρατίθεται στην εργασία αυτή.