Η εργασία αυτή εστιάζεται στους τρόπους με τους οποίους εκπαιδευτικοί Α/θμιας εκπαίδευσης προσλαμβάνουν μια καινοτομία με όρους της πρακτικής τους. Η Θεωρία της Δραστηριότητας χρησιμοποιείται ως το θεωρητικό πλαίσιο διαμέσου του οποίου εξετάζονται οι απόψεις των εκπαιδευτικών για την καινοτομία. Από την ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι κοινός παρονομαστής όλων των ενστάσεων που προέβαλαν οι εκπαιδευτικοί ήταν ο χρόνος. Υποστηρίζεται ότι για τη μετεξέλιξη της υπάρχουσας εκπαιδευτικής πρακτικής δεν επαρκεί η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις ΤΠΕ αλλά παράλληλα απαιτείται αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών οι οποίες οδήγησαν στη διαμόρφωση της πρακτικής αυτής.