Η διδασκαλία με τη μορφή σχεδιαστικού εργαστηρίου αποτελεί τη δημοφιλέστερη μέθοδο διδασκαλίας του σχεδιασμού σε ακαδημαϊκό επίπεδο: αποφεύγει την ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ θεωρητικής γνώσης και πρακτικών ικανοτήτων, προτρέποντας τους σπουδαστές να κατακτήσουν τη γνώση βάσει των εμπειριών που αποκτούν από κάθε εργαστηριακή δραστηριότητα και να αξιοποιήσουν την ψυχοκινητική τους τεχνογνωσία σε καλλιτεχνική έκφραση. Προάγει την ελευθερία πειραματισμού, εξερεύνησης, ανακάλυψης και σύνθεσης, ενώ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη συνεργασία και την ομότιμη μάθηση. Παρόμοια φιλοσοφία ακολουθεί το εικονικό σχεδιαστικό εργαστήριο (Virtual Design Studio ή VDS), μια μορφή εργαστηρίου που χρησιμοποιεί τις ΤΠΕ για τις ανάγκες της Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης. Στην παρούσα εργασία γίνεται μια συγκριτική μελέτη της διδασκαλίας του κλασικού και του εικονικού σχεδιαστικού εργαστηρίου. Πιο συγκεκριμένα, εντοπίζονται οι αρχές, τα χαρακτηριστικά, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους με στόχο την αξιοποίηση του εικονικού σχεδιαστικού εργαστηρίου στην Εξ’ Αποστάσεως Εκπαίδευση.