Στην παρούσα εργασία γίνεται συνοπτική αναφορά στις προσπάθειες εκπαιδευτικής ενσωμάτωσης του Η/Υ όπως παρουσιάζονται από έρευνες που έχουν γίνει σε αναπτυγμένες χώρες. Διαπιστώνεται χάσμα μεταξύ προθέσεων για αλλαγή των διδακτικών και μαθησιακών πρακτικών και στα αποτελέσματα χρήσης του Η/Υ που είτε υπο-χρησιμοποιείται, είτε αναπαράγει παραδοσιακές πλευρές της διδασκαλίας. Διαπιστώνεται επίσης η αδυναμία των προγραμμάτων επιμόρφωσης να γενικεύσουν τη χρήση του Η/Υ στην επιθυμητή κατεύθυνση. Η πολύχρονη αυτή εμπειρία φαίνεται να μη λαμβάνεται επαρκώς υπόψη από την πρώτη μεγάλης κλίμακας προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας για την εισαγωγή του Η/Υ στην υποχρεωτική εκπαίδευση (κοινωνία της πληροφορίας) όσο και από το νέο Δ.Ε.Π.Π.Σ. (Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών). Η παρούσα εργασία ανιχνεύει τους λόγους σχετικής αποτυχίας αυτών των προγραμμάτων επιμόρφωσης και κάνει κριτική στην τεχνολογική ορθολογικότητα που διέπει τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα. Αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πρακτικών γνώσεων των εκπαιδευτικών. Αναγνωρίζοντας την πολυπλοκότητα της εκπαιδευτικής αλλαγής προτείνει στοιχεία προς μια διαφορετικής μορφής επιμόρφωση.